本书详细介绍了《四库全书总目》的编纂经过,运行机制,从分纂官到乾隆帝的角色功能,以及《四库全书总目》版本的流传、研究状态、对乾嘉学风的影响、文化价值。本书内容丰富,史料翔实,阅读此书即可了解《四库全书总目》的 前世与今生 。
《钦定四库全书(艺术类):砚史砚谱》是书首冠以用品一条,论石之当以发墨为高。后附性品一条,论石质之坚软。样品一条,则备列晋砚、唐砚以迄宋代形势之不同。中记诸砚,白玉砚至蔡州白砚,凡二十六种,而于端、歙二石辨之尤详。末记所收青翠迭石一,正紫石一,皆指 为历代之瑰宝。
本书收录司马朝军为《续修四库全书》所收杂家类352种著作所撰写的提要,对每种书的著作者、内容旨要、主要观点、学术价值、版本源流等加以记叙,间有考订,充分吸收古今研究成果,穷搜博采,提要钩玄。本书作为一部提要工具书,是对杂家类文献的一次全面系统的清理,力争做到“辨章学术,考镜源流”,对于古籍研究、版本目录学研究具有较高的学术价值和意义。
唐李商隐撰。商隐字义山,怀州河内人。开成二年进士。释褐秘书省校书郎,调弘农尉。会昌二年又以书判拔萃。王茂元镇河阳,辟为掌书记。历佐幕府,终于东川节度判官、检校工部郎中。商隐诗与温庭筠齐名,词皆缛丽。然庭筠多绮罗脂粉之词,而商隐感时伤事,尚颇得风人之旨。故蔡宽夫《诗话》裁王安石之语,以为“唐人能学老杜而得其藩篱者,惟商隐一人”。
暂无暂无
梁刘勰撰。其书《原道》以下二十五篇,论文章体制,《神思》以下二十四篇,论文章]:拙,合《序志》一篇为五十篇,、据《序志篇》,称上篇以下,下篇以上,本此二卷。然《隋志》已作十卷,盖后人所分。又据《时序篇》中所言,《四库全书诗文评类:文心雕龙》实成于齐代。此本署梁通事舍人刘勰撰。是书自至正乙未刻于嘉禾,至明弘治、嘉靖、万餍间凡经、五刻。
元吴澄撰。据澄年谱,称大德十一年澄辞疾归。自京南下,留清都观。与门人论及《老》《庄》《太玄》等书,因为正厥讹误而着其说。澄学出象山,以尊德性为本,故此注所言,与苏辙指意略同。虽不免援儒人墨,而就彼法言之,则较诸方士之所注,精邃多矣。篇末有澄跋云,庄君平所传章七十二,诸家所传章八十一,然有不当分而分者,定有六十八章。上篇三十二章,二千三百六十六字;下篇三十六章,二千九百六十二字;凡五千二百九十二字。然大抵以意为之,不必于古有所考。盖澄好窜改古经,故于是书亦多所更定,殆习惯成自然云。
收米芾撰《画史》一卷,《书史》一卷,《宝章待访录》一卷,《海岳名言》一卷。记录了米芾所见名画、名帖真迹,品评优劣,鉴别真伪,考订谬误,是了解米芾绘画理论、书学思想的重要著作。据文津阁四库全书影印。
浩如烟海的中华文化典籍,是世界文明史上博大、宏伟的宝藏之一,而《四库全书》则可以称之为中华文化丰富、完备的集成之作。 四库 之名,源于初唐,初唐官方藏书分为经、史、子、集四个书库;又因经、史、子、集四部基本涵盖了古代所有的图书,故称 全书 。 ★现代手法解读 插图形象直观 图解简洁漂亮 人人都能看懂 ★趣味性强 随翻随读 1. 本书定位为传统文化经典的普及本,加以注释、翻译,促进理解阅读古代文化经典。将传统经典以一种新的方式诠释。 2. 书中配有大量彩色图片,逼真生动,图文集合,声情并茂。 3. 本书全新讲解,全新编排,全新包装,新颖的装帧,为读者呈现一套高品质的国学读物。
《贞观政要》十卷,四十篇,唐初史家吴兢撰,是一部记录唐代贞观年间(627—649)唐太宗君臣讨论治国方略的政论集,包括君臣问对、大臣谏诤以及政治、经济、文化、教育、刑罚、军事与周边关系等方方面面的重大决策。“政要”,即为政之要。全书除吴兢上书表和自序外,大体按照君道政体、任贤纳谏、为民择官、教戒皇子、社会道德、个人修养、崇儒尚文、固本宽刑、征伐安边、善始慎终等十个方面归类编排。《贞观政要》不仅全面反映了贞观之治的各方面举措,而且是古人政治智慧的集中体现。
晁公武《读书志》:婴相景公,此书着其行事及谏诤之言。《崇文总目》谓后人采婴行事为之,非婴所撰。然则是书所记,乃唐人魏征《谏录》、李绛《论事集》之流。特失其编次者之姓名耳。题为婴者,依托也。其中如王士祯《池北偶谈》所摘齐景公圉人一事,鄙倍荒唐,殆同戏剧。则妄人又有所窜入,非原本矣。刘向、班固俱列之儒家中。惟柳宗元以为墨子之徒有齐人者为之,其旨多尚兼爱,非厚葬久丧者。又往往言墨子闻其道而称之。薛季宣《浪语集》又以为孔丛子诘墨诸条今皆见《晏子》书中,则婴之学实出于墨。盖婴虽略在墨翟前,而史角止鲁,实在惠公之时,见《吕氏春秋·仲春记·当染篇》。故婴能先宗其说也。其书自《史记·管晏列传》已称为《晏子春秋》。故刘知几《史通》称晏子、虞卿、吕氏、陆贾,其书篇第本无年月,而亦谓之《春秋》
《四库存目子平汇刊:渊海子平大全1》主要讲述了,子平渊海之理,始自唐大夫李公虚中,以人生年月日时,生克旺相,休囚制化,决人生之祸福,其验神矣。后经吕大夫才义裁定之,并无述作之者。至于有宋徐公升,复以人生日主,分作六事,议论精微,作《渊海》之书,集诸儒之义,传布至今,悉皆宗之。后之诸君,又集《渊源》,理义篇章雷同,迄今数百年矣。板籍有亥豕鲁鱼之谬,学者少知其义。吾今以二书并之,增之口诀,正其讹伪,正本清源,厘为六卷,堪称全本,梓行于世,俾后学习之,不失古人之遗范矣。
《四库存目子平汇刊5 穷通宝鉴评注》一书,相传乃明陈南陔先生得诸日官所授,清余春台辑而成书。是书论简而赅,理微而显;虽立一成之局,实具万变之机;深参之可以通源,浅得之亦能微中,洵禄命之圭臬也。今又经命学巨擘徐乐吾先生批点评注,更方便学者研究。是书优点有四:一为仅凭八字五行,阐述生克制化,刑冲会合,不杂其他歧见,断语如哀家梨,如并州剪,爽利而绝不含糊。二为根据“取用贵乎提纲”之宗旨,分论十二个月之十个日干,有条不紊,系统井然,读者略加用心,天下万千命造‘,即已胸有成竹矣。三为列举实验之命造为例,更见其言无虚言,论无虚论,读者可以放心研究也。四为徐乐吾先生乃近代之命坛巨子,读书多,腹笥富,经其评注,并亦举例证之,诚如画龙点睛矣。
清王坦撰。自来言琴律者,其误有五。一在不明《管子》五音四开之法,而以管音律吕定弦音。一在不知以五声二变明弦音之度分,而以律吕分徽位。一在不知《管子》百有八为倍徵及《白虎通》离音尚徵之意,泥於大不逾宫之说,而以大弦为宫。一在不知三弦为宫,而以一弦十徽为仲吕。一在据正宫一调论律吕,谓隋废旋宫,止存黄钟一均,而不知五声旋宫转调之全。惟御制《律吕正义》一书,考定详明,发古人之所未发。坦作是书,本《正义》之旨,而反复推阐。其《五声数论琴说》,谓丝乐弦音,其体本实。
《古乐经传》,五卷清李光地撰。是书乃所作古乐经解诂,取《大司乐》以下二十官为经,以《乐记》为之记。又有《附乐经》《附乐记》,统为五卷。其《乐教》《乐用》二篇则其孙清植以遗稿集成者也。《乐经》之不易通为千古聚讼者,莫若《大司乐》一篇。光地错综比附亦未免迂曲而不可通,然其以上文祀天神为望所用之律为证,亦自有意义,以补前人所未备。其他立说则多考核确当,议论精详,盖其用功甚深远,非师心臆度者所可及矣。